Η παρακάτω δήλωση δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά στις 3 Ιανουαρίου 2025
Στο μνημειώδες δοκίμιό του «Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία», το οποίο αποτελεί μια από τις πρώτες εφαρμογές της μεθόδου του ιστορικού υλισμού στην ανάλυση της πολιτικής, ο Καρλ Μαρξ σημείωσε ότι το «μυστικό της επανάστασης» που έφερε τον Δούκα της Ορλεάνης στην εξουσία τον Ιούλιο του 1830 συνοψίζεται στα λόγια του οικονομικού μάγου Λαφίτ: «Από τώρα και στο εξής οι τραπεζίτες θα κυβερνούν». Αντικαταστώντας τον Λαφίτ με τον Έλον Μασκ, και μεταφέροντας το 1830 στο 2024, το «μυστικό» της εκλογής του Tραμπ μπορεί να συνοψιστεί με την φράση: «Από τώρα και στο εξής οι ολιγάρχες θα κυβερνούν».
Η επιστροφή του Τραμπ στην εξουσία, ο οποίος θα αναλάβει τα καθήκοντά του σε μόλις τρεις εβδομάδες, αποτελεί ταυτόχρονα πανωλεθρία και θεμελιώδη καμπή. Η επανεκλογή του επίδοξου Αμερικανού Φύρερ καταδεικνύει ότι η αρχική του νίκη το 2016, όπως και η απόπειρα του πραξικοπήματός του στις 6 Ιανουαρίου 2021, δεν ήταν εκτροπές, αλλά αντιθέτως εκφράσεις μιας θεμελιώδους αναδιάταξης της πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών και παγκοσμίως.
Η επερχόμενη κυβέρνηση θα είναι μια κυβέρνηση των πλουσίων, από τους πλούσιους και για τους πλούσιους. Σε βαθμό πρωτοφανή στην αμερικανική ιστορία, η ίδια η ολιγαρχία θα ασκεί άμεσο έλεγχο στο κράτος – από τον Μασκ, τον πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου και επικεφαλής του οργουελικού «Τμήματος Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας», μέχρι το συνονθύλευμα των δισεκατομμυριούχων που θα στελεχώσουν το υπουργικό συμβούλιο και τον Λευκό Οίκο του Τραμπ. Στα μέσα Δεκεμβρίου 2024, ο συνολικός πλούτος αυτής της κορυφαίας βαθμίδας της κυβέρνησης Τραμπ ήταν περίπου σχεδόν μισό τρισεκατομμύριο δολάρια.
Ο χαρακτήρας της νέας κυβέρνησης σηματοδοτεί μια βίαιη αναπροσαρμογή του κράτους ώστε να αντιστοιχεί στη φύση της ίδιας της καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι πλουσιότεροι άνθρωποι και εταιρείες του κόσμου ελέγχουν πόρους ασύλληπτου μεγέθους, με έναν αυξανόμενο αριθμό ατόμων με περιουσία πάνω απο 100 εκατομμύρια, των οποίων ο προσωπικός πλούτος υπερβαίνει συνολικά το ΑΕΠ των 120 φτωχότερων κρατών του κόσμου. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι ελέγχουν τώρα συλλογικά περισσότερο πλούτο από ό,τι το κατώτερο 50% του πληθυσμού μαζί.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, το κορυφαίο 1% κατέχει τώρα περισσότερο πλούτο από το κατώτερο 99%. Σύμφωνα με την τελευταία σύνοψη του Bloomberg News, οι 500 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου «έγιναν κατά πολύ πλουσιότεροι το 2024», φτάνοντας σε ένα νέο ορόσημο: η συνολική καθαρή τους περιουσία ανέρχεται πλέον στα 10 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το Bloomberg αναφέρει ότι «μόνο οκτώ τιτάνες της τεχνολογίας κέρδισαν περισσότερα από 600 δισεκατομμύρια δολάρια φέτος, τα οποία αναλογούν στο 43% των 1,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων που κέρδισαν οι 500 πλουσιότεροι ανθρώποι συνολικά».
Η επανεκλογή του Τραμπ είναι το αποκορύφωμα μιας εκτεταμένης διαδικασίας καθιέρωσης αντιδραστικών πολιτικών και προάγγελος του τί πρόκειται να ακολουθήσει. Πριν από πέντε χρόνια, στις αρχές του 2020, το World Socialist Web Site (WSWS) δημοσίευσε μια δήλωση που χαρακτήριζε τη δεκαετία του 2020 ως τη «δεκαετία της σοσιαλιστικής επανάστασης». Τα χρόνια που ακολούθησαν είδαν μια σειρά πρωτοφανών και αλληλένδετων κρίσεων. Στην πρωτοχρονιάτικη δήλωσή του για το 2024, το WSWS προειδοποίησε για την «κανονικοποίηση» του μαζικού θανάτου στη συνεχιζόμενη πανδημία COVID-19, την «κανονικοποίηση» των πυρηνικών όπλων στον κλιμακούμενο πόλεμο ΗΠΑ-ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία και την «κανονικοποίηση» της γενοκτονίας στην υποστηριζόμενη από τους ιμπεριαλιστές ισραηλινή γενοκτονία στη Γάζα.
Η επανεκλογή του Τραμπ αποτελεί πολιτική έκφραση της «κανονικοποίησης» της φασιστικής βαρβαρότητας και της καπιταλιστικής δικτατορίας. Αυτό έχει σηματοδοτηθεί από την εγκατάληψη κάθε αναφοράς στην απειλή του Τραμπ για τη δημοκρατία από το Δημοκρατικό Κόμμα και τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης, πόσο μάλλον στη χρήση του όρου «φασισμός», και αντ’ αυτού την δέσμευσή τους για πλήρη συνεργασία με τον Τραμπ και τους Ρεπουμπλικάνους.
Η επερχόμενη κυβέρνηση σχεδιάζει, από την «πρώτη μέρα», να εφαρμόσει μαζική επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα, με επίκεντρο αρχικά τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Μεταξύ των πιο ακραίων προτάσεών της είναι η κατάργηση της απονομής αυτόματης ιθαγένειας σε παιδιά που γεννιούνται στις ΗΠΑ, δικαίωμα που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της 14ης τροπολογίας του αμερικανικού Συντάγματος, που υιοθετήθηκε μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Η στοχοποίηση των μεταναστών εργαζομένων αποτελεί την αιχμή του δόρατος για μια ευρύτερη επίθεση στα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα ολόκληρης της εργατικής τάξης, καθώς η κυβέρνηση ετοιμάζεται να θεσπίσει περαιτέρω φοροελαφρύνσεις για τους πλούσιους και μια συντονισμένη επίθεση σε κάθε κοινωνικό πρόγραμμα που κατακτήθηκε από τους εργαζόμενους με σκληρούς αγώνες.
Οι εξελίξεις αυτές που είναι σαφώς εμφανείς στις Ηνωμένες Πολιτείες στην πραγματικότητα διαμορφώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε όλο τον κόσμο, οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις παραπαίουν από μαζικές πολιτικές κρίσεις, αντιμετωπίζουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και στρέφονται όλο και περισσότερο σε αυταρχικά μέτρα.
Στη Γερμανία, η νεοναζιστική Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) αναδεικνύεται στο ισχυρότερο καπιταλιστικό κόμμα, πλέον με την ανοιχτή υποστήριξη του Μασκ και εν μέσω της καθολικής μετατόπισης του πολιτικού κατεστημένου προς τα δεξιά. Στη Γαλλία, ο «πρόεδρος των τραπεζών», Εμανουέλ Μακρόν, κυβερνά πλέον σε συνεργασία με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο (NPF), καθιστώντας τον φασιστικό Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν ως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης
Στην Ιταλία, η ακροδεξιά κυβέρνηση Μελόνι, οι καταβολές της οποίας έχουν τις ρίζες τους στον Μουσολίνι, εντείνει τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές, ενώ ο Χαβιέρ Μιλέι στην Αργεντινή υλοποιεί ακροδεξιές πολιτικές κοινωνικής οπισθοδρόμησης όπως βάναυσες περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες και την κατάργηση μέτρων εργατικής προστασίας.
Στη Σρι Λάνκα, το δεξιό, σινχαλικό σοβινιστικό και εθνικιστικό JVP ανέβηκε στην εξουσία στις εκλογές του περασμένου έτους και προχώρησε αμέσως στην εφαρμογή των επιταγών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η Νότια Κορέα μαστίζεται από πολιτική κρίση, με τον πρόεδρο και τον πρωθυπουργό να έχουν παραπεμφθεί σε δίκη, κατόπιν της απόπειράς τους να επιβάλουν στρατιωτικό νόμο. Στην Αυστραλία, η βαθιά αντιδημοφιλής κυβέρνηση των Εργατικών έχει υιοθετήσει πολιτικές που δεν διαφέρουν από αυτές του δεξιού συνασπισμου των Φιλελεύθερων και του Εθνικού Κόμματος, όπως ο πρωταγωνιστικός ρόλος της χώρας στις προετοιμασίες για την ένταξη σε μελλοντικό πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, ενώ παράλληλα διεξάγει πόλεμο κατά των μεταναστών και της εργατικής τάξης στο εσωτερικό της χώρας.
Τα τελευταία πέντε χρόνια κυριάρχησε η αντίδραση της άρχουσας τάξης στην καπιταλιστική κρίση. Τα επόμενα πέντε χρόνια θα κυριαρχηθούν από ένα εκρηκτικό ξέσπασμα της ταξικής πάλης, το οποίο ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν έναν κλιμακούμενο παγκόσμιο πόλεμο, την συνεχιζόμενη πανδημία COVID-19 μαζί με την εμφάνιση νέων παθογόνων όπως η γρίπη των πτηνών H5N1 και η ευλογιά των πιθήκων, καθώς και μια συντονισμένη επίθεση στα βασικά δημοκρατικά τους δικαιώματα και μια μαζική αύξηση της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής ανέχειας.
Πίσω από αυτές τις αλληλένδετες κρίσεις βρίσκεται μια ολιγαρχία που υποτάσσει όλη την κοινωνία στο κέρδος και τη συσσώρευση προσωπικού πλούτου. Ο αγώνας ενάντια στην ολιγαρχία είναι από τη φύση του επαναστατικός. Ο πλούτος της πρέπει να απαλλοτριωθεί και ο ασφυκτικός έλεγχός της στην οικονομική και πολιτική ζωή να καταργηθεί. Αυτό απαιτεί την κινητοποίηση της εργατικής τάξης σε παγκόσμια κλίμακα, για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, την εγκαθίδρυση δημοκρατικού ελέγχου της παραγωγικής διαδικασίας και την αναδιοργάνωση της κοινωνίας στη βάση του σοσιαλισμού – δηλαδή βασισμένες στις κοινωνικές ανάγκες και όχι στο ιδιωτικό κέρδος.
Η παγκόσμια έκρηξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου
Η εξωτερική πολιτική της ολιγαρχίας είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η λεηλασία. «Ο ιμπεριαλισμός», εξήγησε ο Λένιν, είναι «(1) μονοπωλιακός καπιταλισμός· (2) παρασιτικός καπιταλισμός ή καπιταλισμός που σαπίζει· (3) καπιταλισμός που πεθαίνει. Η αντικατάσταση του ελεύθερου ανταγωνισμού από το μονοπώλιο είναι το θεμελιώδες οικονομικό χαρακτηριστικό, η πεμπτουσία του ιμπεριαλισμού». Στον ανταγωνισμό για τους πόρους και τις πρώτες ύλες, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις απειλούν να βυθίσουν την ανθρωπότητα στην καταστροφή.
Οι εμπρηστικές δηλώσεις του Τραμπ σχετικά με την κατάληψη της διώρυγας του Παναμά, την αγορά της Γροιλανδίας και την απειλή ανάπτυξης στρατευμάτων στο Μεξικό αποτελούν παράδειγμα των ιμπεριαλιστικών φιλοδοξιών της επερχόμενης κυβέρνησης. Η απόρροια της εθνικιστικής πολιτικής «Πρώτα η Αμερική» του Τραμπ είναι η πολιτική της «Αμερικής-Φρούριο» σε παγκόσμιο επίπεδο, στην οποία ο έλεγχος του δυτικού ημισφαιρίου θεωρείται απαραίτητος στην αναπτυσσόμενη αντιπαράθεση με την Κίνα.
Υπό τον Μπάιντεν, οι επί τριών δεκαετιών περιφερειακοί πόλεμοι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού επεκτάθηκαν σε μια ανοιχτή αντιπαράθεση με τη Ρωσία, τη δεύτερη μεγαλύτερη πυρηνικά εξοπλισμένη δύναμη. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022 ήταν μια χρεοκοπημένη και αντιδραστική ενέργεια του καθεστώτος Πούτιν, το οποίο εκπροσωπεί τα συμφέροντα της καπιταλιστικής ολιγαρχίας που προέκυψε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν ήταν, ωστόσο, «απρόκλητη», όπως ισχυρίζονται καθολικά τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης. Ήταν η απάντηση της ρωσικής κυβέρνησης στην αδυσώπητη επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς και στην άρνηση διαπραγμάτευσης για την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στη συμμαχία.
Κατά τη διάρκεια τριών ετών, ο πόλεμος έχει στοιχίσει εκατοντάδες χιλιάδες ζωές και από τις δύο πλευρές. Τις τελευταίες εβδομάδες, η κυβέρνηση Μπάιντεν εξουσιοδότησε την Ουκρανία να χρησιμοποιήσει όπλα μεγάλου βεληνεκούς που της παρείχαν οι ΗΠΑ για να στοχεύσει ρωσικές πόλεις, φέρνοντας τον κόσμο πιο κοντά στο χείλος του πυρηνικού πολέμου από ποτέ άλλοτε μετά την κρίση των πυραύλων της Κούβας.
Ο πόλεμος διεξάγεται από τις ΗΠΑ και τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ σε συμμαχία με ένα δεξιό καθεστώς στο Κίεβο, το οποίο, αντιμέτωπο με την αυξανόμενη αντίθεση του κόσμου, εξαπολύει ολοένα και πιο βίαιη επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα. Ο Μπογκντάν Σιροτιούκ, ηγετικό μέλος της Νέας Φρουράς Μπολσεβίκων-Λενινιστών (Young Guard of Bolshevik-Leninists, YGBL), είναι στη φυλακή από τον Απρίλιο 2024, για το «έγκλημα» της αντίθεσής του τόσο στην ουκρανική όσο και στη ρωσική κυβέρνηση και για τον αγώνα του για την ένωση της εργατικής τάξης των δύο χωρών και παγκοσμίως ενάντια στον πόλεμο.
Ταυτόχρονα, η γενοκτονική επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, με την υποστήριξη των δυνάμεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και με τη συνδρομή των αστικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή, ξεσκέπασε τα βάθη της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
Η γενοκτονία, που έχει σημαδευτεί από την καταστροφή ολόκληρων πόλεων, τη στοχοποίηση νοσοκομείων και σχολείων και τον εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης περιφερειακής στρατηγικής. Στόχος είναι η αναδιοργάνωση της Μέσης Ανατολής σύμφωνα με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, συμπεριλαμβανομένης της ανατροπής της κυβέρνησης Άσαντ στη Συρία, του αποκεφαλισμού της ηγεσίας της Χεζμπολάχ και της κλιμάκωσης των προκλήσεων κατά του Ιράν.
Στο βαθμό που υπάρχουν φιλονικίες μέσα στο κράτος των ΗΠΑ σχετικά με την εξωτερική πολιτική, αυτές έχουν να κάνουν περισσότερο με τη γεωγραφία – δηλαδή ποια περιοχή του κόσμου θα πρέπει να είναι ο άμεσος στόχος του ιμπεριαλισμού – παρά με τους στρατηγικούς σκοπούς και μεθόδους. Η κεντρική εστίαση της επερχόμενης κυβέρνησης, ωστόσο, θα είναι η προετοιμασία για μια αντιπαράθεση με την Κίνα, την οποία η αμερικανική άρχουσα τάξη θεωρεί ως τον κύριο παγκόσμιο αντίπαλό της.
Αυτή η παγκόσμια έκρηξη του μιλιταρισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εντεινόμενη κρίση του αμερικανικού καπιταλισμού. Η έμφαση που δίνει ο Τραμπ στην «κυριαρχία του δολαρίου» υπογραμμίζει το βαθμό στον οποίο θα χρησιμοποιηθεί η στρατιωτική επιθετικότητα για να διατηρηθεί η παγκόσμια κυριαρχία του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι δασμοί, οι εμπορικοί πόλεμοι και οι απειλές τόσο κατά των αντιπάλων όσο και κατά των συμμάχων – όπως για παράδειγμα τα προκλητικά σχόλια του Τραμπ για την προσάρτηση του Καναδά ως «51η πολιτεία» – αποκαλύπτουν την απόγνωση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να διατηρήσει την ηγεμονία του καθώς αντιμετωπίζει την μακροχρόνιά του οικονομική παρακμή.
Η ανάλυση που έκανε ο Λέων Τρότσκι το 1928, κατά την περίοδο μεταξύ του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ισχύει ακόμη πιο πολύ σήμερα. Ο Τρότσκι έγραψε:
Στην περίοδο της κρίσης η ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών θα επιβληθεί πιο ολοκληρωμένα, πιο ανοιχτά και πιο αδίστακτα απ’ ό,τι στην περίοδο της άνθησης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επιδιώξουν να ξεπεράσουν και να απεγκλωβιστούν από τις δυσκολίες και τα δεινά τους κυρίως σε βάρος της Ευρώπης, ανεξάρτητα από το αν αυτό θα συμβεί στην Ασία, τον Καναδά, τη Νότια Αμερική, την Αυστραλία ή την ίδια την Ευρώπη, ή αν αυτό θα γίνει ειρηνικά ή μέσω πολέμου.
Η έκρηξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αποτελεί μέρος μιας παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής αναδιαίρεσης του κόσμου, στην οποία συμμετέχουν όλες οι μεγάλες καπιταλιστικές χώρες. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις απάντησαν στην εκλογή του Τραμπ και στην πιθανότητα αλλαγής της αμερικάνικης πολιτικής στο θέμα της Ουκρανίας, επιμένοντας στην ανάγκη για μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική – σε αντιπαράθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες αν αυτό χρειαστεί. Όλες οι πρώην αποικιακές χώρες στοχοποιούνται για εκ νέου υποδούλωση σε ένα κυνήγι για τον έλεγχο των πόρων, των αγορών και των πρώτων υλών.
Ο κλιμακούμενος παγκόσμιος πόλεμος απειλεί να βυθίσει την ανθρωπότητα σε μια παγκόσμια λαίλαπα, με καταστροφικές συνέπειες. Ταυτόχρονα, ο πόλεμος στο εξωτερικό καθιστά αναγκαία μια τεράστια εντατικοποίηση του πολέμου κατά της εργατικής τάξης στο εσωτερικό. Το περιοδικό Foreign Affairs περιέγραψε πρόσφατα τη νέα εποχή του «ολοκληρωτικού πολέμου», στην οποία «οι μαχόμενοι αντλούν από τεράστιους πόρους, κινητοποιούν τις κοινωνίες τους, δίνουν προτεραιότητα στον πόλεμο έναντι όλων των άλλων κρατικών δραστηριοτήτων, επιτίθενται σε μια ευρεία ποικιλία στόχων και αναδιαμορφώνουν τις οικονομίες τους και τις οικονομίες άλλων χωρών». Δηλαδή, όλη η κοινωνία πρόκειται να υποταχθεί στον πόλεμο.
Η κρίση του καπιταλισμού και η άνοδος της ταξικής πάλης
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι η απάντηση της άρχουσας τάξης στην ολοένα και πιο δυσεπίλυτη κρίση ολόκληρης της καπιταλιστικής τάξης. Το ξέσπασμα όλο και πιο ακραίων οικονομικών κρίσεων τις τελευταίες δεκαετίες έχει κλιμακώσει τον παρασιτισμό και την απερισκεψία της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας, της οποίας ο τεράστιος πλούτος αποσυνδέεται όλο και περισσότερο από την παραγωγή πραγματικής αξίας.
Η απάντηση της άρχουσας τάξης στις διαδοχικές κρίσεις τα τελευταία χρόνια ήταν η μαζική διάσωση των τραπεζών και των επιχειρήσεων, πιο πρόσφατα κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους της πανδημίας COVID-19. Η πανδημία ξεσκέπασε τη θανάσιμη αδιαφορία των καπιταλιστικών κυβερνήσεων για τις ζωές των εργαζομένων, καθώς δίνουν προτεραιότητα στα εταιρικά κέρδη σε βάρος της δημόσιας υγείας. Ο COVID-19 οδήγησε πάνω από 30 εκατομμύρια άνθρωπους, στη συντριπτική τους πλειοψηφία εργαζόμενοι, στον θάνατο ενώ τουλάχιστον 500 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν πλέον από τις συχνά εξουθενωτικές συνέπειες του σύνδρομου Long COVID.
Για την άρχουσα τάξη, ωστόσο, ήταν ένας οικονομικός μποναμάς, καθώς οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, διοχέτευσαν τρισεκατομμύρια δολάρια στα χρηματιστήρια. Ενώ οι ενέργειες αυτές σταθεροποίησαν προσωρινά τις αγορές, απέτυχαν να αντιμετωπίσουν τις υποβόσκουσες αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Αντιθέτως, τροφοδότησαν ακόμη μεγαλύτερα επίπεδα κερδοσκοπίας και χρέους, θέτοντας τις βάσεις για μια ακόμη πιο καταστροφική κατάρρευση.
Αυτό δεν είναι πουθενά πιο εμφανές από την άνοδο κερδοσκοπικών χρηματοπιστωτικών μέσων όπως το Bitcoin και άλλα κρυπτονομίσματα, η συνολική αξία της αγοράς των οποίων ανέρχεται σήμερα σε 3,26 τρισεκατομμύρια δολάρια. Τον Δεκέμβριο του 2024, η τιμή ενός Bitcoin ξεπέρασε τα 100.000 δολάρια και δεν είναι αδιανόητο η «αξία» του να διπλασιαστεί, τριπλασιαστεί ή ακόμη και να τετραπλασιαστεί τους επόμενους μήνες. Φυσικά, είναι επίσης πολύ πιθανό να καταρρεύσει ολόκληρο το σχήμα Πόνζι των κρυπτονομισμάτων, απαιτώντας ακόμη μια διάσωση ύψους πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ.
Μια πρόσφατη έκθεση των Financial Times αποκάλυψε ότι οι αθετήσεις πληρωμών μέσω πιστωτικών καρτών στις ΗΠΑ έχουν εκτιναχθεί στα υψηλότερα επίπεδα από το 2010. Οι αθετήσεις πληρωμών σε δάνεια με μόχλευση έχουν επίσης φθάσει στο υψηλότερο ποσοστό των τελευταίων τεσσάρων ετών, σηματοδοτώντας την αύξηση της χρηματοπιστωτικής αστάθειας. Εν τω μεταξύ, το εθνικό χρέος των Ηνωμένων Πολιτειών υπερβαίνει τα 36 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Ενώ ο Τύπος διαφημίζει τις ρόδινες προοπτικές για τον περαιτέρω πλουτισμό των υπερπλούσιων, η πραγματικότητα για την ευρεία μάζα του πληθυσμού είναι πολύ διαφορετική: αύξηση του κόστους ζωής, στασιμοί μισθοί και κατάρρευση των δημόσιων υπηρεσιών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες:
Μεταξύ του 2019 και του 2023, τα ενοίκια αυξήθηκαν κατά 30,4% σε εθνικό επίπεδο, αφήνοντας σχεδόν τους μισούς ενοικιαστές «επιβαρυμένους». Μια έρευνα του 2024 αποκάλυψε ότι πάνω από το ένα πέμπτο των ενοικιαστών ξόδεψαν ολόκληρο το εισόδημά τους στο ενοίκιο, ενώ πολλοί βασίζονταν σε δεύτερες δουλειές (20%), σε οικογενειακή υποστήριξη (14%) ή σε πρόωρη ανάληψη συνταξιοδοτικών αποταμιεύσεων (12%) για να τα βγάλουν πέρα.
Αριθμός ρεκόρ νεαρών Αμερικανών, συμπεριλαμβανομένου του 31% της γενιάς Ζ, ζει με τους γονείς ή παππούδες τους, λόγω του απλησίαστου κόστους στέγασης. Το ένα τέταρτο των νέων ενηλίκων ζει πλέον σε νοικοκυριά πολλών γενεών, λόγω της αύξησης του κόστους ζωής και του φοιτητικού χρέους.
Ο αριθμός των άστεγων το 2024 έφτασε σε αριθμό ρεκόρ 770.000 ατόμων – αύξηση 18,1% σε σχέση με το 2023, με σχεδόν 150.000 παιδιά να βιώνουν την έλλειψη στέγης ανά μία νύχτα – 33% παραπάνω από το προηγούμενο έτος.
Η επίσημη ανεργία αυξήθηκε σε 7,1 εκατομμύρια τον Νοέμβριο του 2024, με άλλα 4,5 εκατομμύρια υποαπασχολούμενους και 5,5 εκατομμύρια να έχουν εγκαταλείψει πλήρως το εργατικό δυναμικό.
Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, σχεδόν 700 εκατομμύρια άνθρωποι (ή το 8,5% του παγκόσμιου πληθυσμού) ζουν σε συνθήκες «ακραίας φτώχειας», που ορίζεται ως εισόδημα μικρότερο από 2,15 δολάρια την ημέρα. Περίπου 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι (44% της ανθρωπότητας) ζουν με λιγότερα από 6,85 δολάρια την ημέρα.
Οι συνθήκες αυτές τροφοδοτούν σημαντικές εκφράσεις κοινωνικής αντίδρασης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, περισσότεροι από 450.000 εργαζόμενοι συμμετείχαν σε «σημαντικές στάσεις εργασίας» το 2023, μια αύξηση 280% σε σχέση με το προηγούμενο έτος η οποία αποτελεί επιστροφή στα προ της πανδημίας επίπεδα κινητοποιήσεων. Οι απεργίες αυτές κάλυπταν ποικίλους κλάδους και επαγγέλματα – εργάτες στην αυτοκινητοβιομηχανία, συγγραφείς και ηθοποιούς του Χόλιγουντ, νοσηλευτές και καθηγητές στα δημόσια σχολεία. Η αύξηση της ταξικής πάλης συνεχίστηκε το 2024, περιλαμβάνοντας απεργίες από εργαζόμενους στην αεροδιαστημική Boeing, εργαζόμενους στον ακαδημαϊκό τομέα, εργαζόμενους στις τηλεπικοινωνίες και εργαζόμενους στην Amazon και τα Starbucks.
Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, οι εργαζόμενοι στην Αργεντινή, τη Γουινέα και τη Νιγηρία ξεκίνησαν δυναμικές γενικές απεργίες για να αντιταχθούν στα μέτρα λιτότητας που απειλούσαν τις δουλειές και τους μισθούς τους. Εκατομμύρια νέοι διαδήλωσαν στις πανεθνικές «διαδηλώσεις της γενιάς Ζ» στην Κένυα κατά της λιτότητας, ενώ ακολούθησε ένα κύμα απεργιών με τη συμμετοχή εργαζομένων σε πολλούς κλάδους. Στην Ελλάδα και την Ιταλία, οι εργαζόμενοι έκλεισαν σημαντικούς τομείς της οικονομίας σε μαζικές διαμαρτυρίες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τις περικοπές μισθών και τη διάβρωση της κοινωνικής προστασίας. Στη Βόρεια Ιρλανδία σημειώθηκε η μεγαλύτερη απεργία εδώ και μισό αιώνα, με 150.000 εργαζόμενους του δημόσιου τομέα να κατεβαίνουν στην απεργία για να διεκδικήσουν καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας.
Σε ολόκληρη την Ασία, ξέσπασαν σημαντικές απεργίες σε βασικούς κλάδους, όπως στη Νότια Κορέα στα μέσα μεταφοράς και στην Samsung, καθώς στον σιδηροδρομικό τομέα στη Σρι Λάνκα. Οι απεργίες των μεταλλωρύχων χαλκού στη Χιλή και των λιμενεργατών στη Βραζιλία ανέδειξαν την αποφασιστικότητα των εργαζομένων στη Λατινική Αμερική να αντισταθούν στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Στο Μεξικό, οι εργαζόμενοι στον τομέα της χαλυβουργίας και της αυτοκινητοβιομηχανίας αντιστάθηκαν στις χαμηλές αμοιβές και τις συνθήκες που επέβαλαν οι πολυεθνικές εταιρείες.
Στην Τουρκία, μεταλλουργοί και ανθρακωρύχοι συμμετείχαν σε μαχητικούς αγώνες για την υπεράσπιση των μισθών και των συνθηκών εργασίας τους. Στη Γερμανία, οι απεργίες στη Lufthansa και τη Volkswagen αποκάλυψαν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια των εργαζομένων στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης. Η Βρετανία είδε μαζικές κινητοποιήσεις στους τομείς των σιδηροδρόμων και των αερομεταφορών, ενώ η Γαλλία συγκλονίστηκε από απεργίες στα λιμάνια, τους σιδηροδρόμους και τον δημόσιο τομέα.
Στον Καναδά, χιλιάδες εκπαιδευτικοί συμμετείχαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις στην επαρχία του Σασκάτσουαν, όπως και στους σιδηροδρόμους, στα λιμάνια και στο ταχυδρομίο. Οι αγώνες αυτοί συνάντησαν τη σφοδρή αντίδραση της κυβέρνησης Τρυντώ, η οποία, σε συντονισμό με την Ουάσινγκτον, παρενέβη επανειλημμένα για να συντρίψει τις απεργίες.
Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, ευθυγραμμισμένες με τα εταιρικά και κρατικά συμφέροντα, λειτουργούν ως φρένο στα κινήματα των εργαζομένων. Ξανά και ξανά, ο συνδικαλιστικός μηχανισμός δουλεύει για να καταπνίξει τις απεργίες, να απομονώσει τους αγώνες και να επιβάλει συμβάσεις που προδίδουν τα συμφέροντα της βάσης.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Διεθνής Ένωση Χειριστών Μηχανών (International Association of Machinists) σαμποτάρισε τη δίμηνη απεργία στην Boeing πέρυσι, απομονώνοντας 33.000 εργαζόμενους και εξαντλώντας τους μέσω ανεπαρκών απεργιακών επιδομάτων προτού τερματίσει την απεργία. Το συνδικάτο των εργαζομένων στην αυτοκινητοβιομηχανία United Auto Workers (UAW) ξεκίνησε μια εικονική «απεργιακή» εκστρατεία χωρίς ουσιαστικές κινητοποιήσεις, καθώς ο πρόεδρος της UAW Σων Φέιν καπέλωσε κάθε αντίθεση από τη βάση και δεσμεύτηκε να συνεργαστεί με τον Τραμπ στην εμπορική του πολιτική. Στα λιμάνια, η Διεθνής Ένωση Λιμενεργατών (International Longshoremen’s Association) τερμάτισε γρήγορα μια τριήμερη απεργία 40.000 εργαζομένων τον Οκτώβριο, στο πλαίσιο μιας παράτασης 90 ημερών της ληγμένης σύμβασής τους με τη μεσολάβηση του Λευκού Οίκου.
Στον Καναδά, μετά από μια πολύμηνη απεργία 55.000 ταχυδρομικών υπαλλήλων, η Καναδική Ένωση Ταχυδρομικών Εργαζομένων (Canadian Union of Postal Workers) και το Καναδικό Εργατικό Κογκρέσο συνθηκολόγησαν όταν ο υπουργός Εργασίας Στήβεν Μακίνον έθεσε εκτός νόμου την απεργία. Κανένα από τα αιτήματα των εργαζομένων για αυξήσεις μισθών, σταθερή εργασία ή έλεγχο στην υλοποίηση νέων τεχνολογιών δεν ικανοποιήθηκε.
Κάθε αγώνας θέτει την επιτακτική ανάγκη για την ανάπτυξη νέων οργανώσεων, επιτροπών βάσης που ελέγχονται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, για να μεταφέρουν την εξουσία άμεσα στους εργαζόμενους σε κάθε χώρο εργασίας και να ηγηθούν ενός ενιαίου, παγκόσμιου κινήματος ολόκληρης της εργατικής τάξης.
Ο αγώνας για τον τροτσκισμό στη δεκαετία της επανάστασης
Καθώς η ανθρωπότητα εισέρχεται στο δεύτερο μισό της δεκαετίας, οι αντικειμενικές συνθήκες για τη σοσιαλιστική επανάσταση ωριμάζουν με εξαιρετικούς ρυθμούς. Οι συνθήκες που δημιουργεί ο παγκόσμιος καπιταλισμός – ιμπεριαλιστικός πόλεμος, τεράστια ανισότητα, κλιματική καταστροφή και απειλή δικτατορίας – οδηγούν εκατομμύρια εργαζόμενους και νέους στον αγώνα.
Αν υπάρχουν καθοριστικά διδάγματα από τη σύγχρονη ιστορία, αυτό είναι ότι τα επίπεδα ανισότητας του πλούτου που υπάρχουν σήμερα στις ΗΠΑ και παγκοσμίως προκαλούν πάντα κοινωνικές εκρήξεις. Αλλά η ιστορία δείχνει επίσης ότι αυτοί οι αγώνες δεν μπορούν να πετύχουν χωρίς ένα σαφές πρόγραμμα, οργάνωση και ηγεσία.
Έχει περάσει μόλις ένας αιώνας από την έκρηξη της διαμάχης στο Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα γύρω από τη δημοσίευση του θεμελιώδους έργου του Τρότσκι, Διδάγματα του Οκτώβρη. Η ανάλυση του Τρότσκι, βασισμένη στον αγώνα της Αριστερής Αντιπολίτευσης ενάντια στον γραφειοκρατισμό, προκάλεσε μια υστερική αντίδραση από τους σταλινικούς. Τα δύο κεντρικά ερωτήματα που προέκυψαν, καθώς ο Τρότσκι υπερασπιζόταν τον εαυτό του από τις επιθέσεις εναντίον του, ήταν (1) ότι η νίκη των Μπολσεβίκων τον Οκτώβριο του 1917 ήταν δυνατή μόνο στη βάση μιας διεθνούς στρατηγικής και (2) ότι όσο πιο ανεπτυγμένη είναι η αντικειμενική κατάσταση, τόσο πιο αποφασιστικός είναι ο ρόλος της επαναστατικής ηγεσίας, ο «υποκειμενικός παράγοντας».
Η ίδια η άρχουσα τάξη έχει επίγνωση του κινδύνου της επαναστατικής ηγεσίας στην εργατική τάξη. Οι υστερικές καταγγελίες του Τραμπ για τον σοσιαλισμό εκφράζουν τον φόβο ότι η αυξανόμενη οργή στην εργατική τάξη θα διασταυρωθεί με ένα πρόγραμμα και μια προοπτική που θα αρθρώνει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Τεράστιοι πόροι έχουν αφιερωθεί από τμήματα μέσα στην ακαδημαϊκή κοινότητα για να αντιμετωπιστεί ο «κίνδυνος» του τροτσκισμού.
Ο Βρετανός ακαδημαϊκός Τζων Ε. Κέλι, για παράδειγμα, γράφει στο βιβλίο του «Το Λυκόφως του Παγκόσμιου Τροτσκισμού» (The Twilight of World Trotskyism) που δημοσιεύθηκε το 2023, ότι «το επαναστατικό σενάριο με επικεφαλής τους τροτσκιστές, που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ και πουθενά παρά τις προσπάθειες σχεδόν ενός αιώνα, ισοδυναμεί με μια τραγική, σπάταλη και λανθασμένη κατανομή πολιτικής ενέργειας και πόρων μακριά από μια σοβαρή ριζοσπαστική πολιτική». Όσο για τη Διεθνή Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς, ο Κέλι καταγγέλλει τον «χωρίς μετριοφροσύνη και αλαζονικό» ισχυρισμό της ότι «υπάρχει μόνο ένα ρεύμα μαρξισμού: Ο τροτσκισμός είναι ο μαρξισμός του 21ου αιώνα και πως μέσα στο τροτσκιστικό σύμπαν, υπάρχει μόνο ένα γνήσιο τροτσκιστικό κόμμα».
Για τον Κέλι και άλλους υπερασπιστές του καπιταλιστικού συστήματος, η «σοβαρή» πολιτική είναι οι ρεφορμιστικές ανοησίες του Τζέρεμι Κόρμπιν στο Ηνωμένο Βασίλειο και παρόμοιων οργανώσεων και ατόμων σε όλο τον κόσμο. Και τι έχει παραγάγει αυτό το είδος πολιτικής; Οι προσπάθειες του Κόρμπιν να «μεταρρυθμίσει» το Εργατικό Κόμμα γέννησε την κυβέρνηση του Σερ Κίρ Στάρμερ, ο οποίος βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ευρώπη και των επιθέσεων στην εργατική τάξη της Βρετανίας.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Μπέρνι Σάντερς, η εκπρόσωπος του Κονγκρέσου με τους Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές της Αμερικής Αλεξάντρια Οκάζιο-Κορτέζ και οι όμοιοί τους επιχείρησαν να διοχετεύσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια πίσω από την φιλοπόλεμη και φιλοεταιρική ατζέντα του Δημοκρατικού Κόμματος, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την επανεκλογή του Τραμπ. Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν στη Γαλλία, ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, το Κόμμα της Αριστεράς στη Γερμανία, το Podemos στην Ισπανία και πολλοί άλλοι προσπάθησαν να περιορίσουν και να εξουδετερώσουν την αντίθεση της εργατικής τάξης, υποτάσσοντάς την στα καθεστωτικά κόμματα της άρχουσας τάξης.
Ο Τρότσκι, απαντώντας στους Τζων Κέλι της εποχής του, παρατήρησε τον Απρίλιο του 1939:
Αν και αισθάνονται ότι καλούνται να υπερασπιστούν τα θεμέλια του καπιταλισμού, οι ρεφορμιστές από τη φύση των πραγμάτων αποδεικνύονται ανίκανοι να χαλιναγωγήσουν τους νόμους του με μέτρα οικονομικής αστυνόμευσης. Τι άλλο μπορούν τότε να κάνουν από το να ηθικολογούν; Ο κ. Άικς, όπως και τα άλλα μέλη του υπουργικού συμβουλίου και οι προπαγανδιστές του Νιου Ντηλ [στις ΗΠΑ], καταλήγει κάνοντας έκκληση στα μονοπώλια να μην ξεχνούν την αξιοπρέπεια και τις αρχές της δημοκρατίας. Με πιο τρόπο είναι αυτό πιο αποτελεσματικό από προσευχές για βροχή;
Υπάρχει πιο χρεοκοπημένη προοπτική από την ιδέα πως άνθρωποι σαν τον Μασκ ο οποίος υπερασπίζεται την τεράστια περιουσία του μέσω της προώθησης του φασισμού σε όλο τον κόσμο, μπορούν να αναγκαστούν να δεχτούν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις; Ο πλούτος των ολιγαρχών, άλλωστε, είναι απόλυτα συνδεδεμένος με ένα συγκεκριμένο κοινωνικό και οικονομικό σύστημα, τον καπιταλισμό.
Η μόνη βιώσιμη απάντηση στην κρίση που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα είναι η επαναστατική κινητοποίηση της εργατικής τάξης. Ο ολιγαρχικός χαρακτήρας της κοινωνίας μαρτυρά την επιτακτικότητα του αιτήματος που έθεσε ο Τρότσκι στο ιδρυτικό πρόγραμμα της Τέταρτης Διεθνούς για την «απαλλοτρίωση των ξεχωριστών ομάδων καπιταλιστών». Αυτό πρέπει να διεκδικηθεί μέσω της κινητοποίησης της εργατικής τάξης, σε παγκόσμια κλίμακα, ενάντια στην καπιταλιστική ολιγαρχία.
Η Διεθνή Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς (ΔΕΤΔ) είναι το μόνο κόμμα που αγωνίζεται για να απελευθερώσει την επαναστατική δυνητικότητα της εργατικής τάξης για την πραγματοποίηση της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Με ρίζες στις μεγάλες παραδόσεις του μαρξισμού, από τη Ρωσική Επανάσταση μέχρι τον αγώνα του Τρότσκι ενάντια στον σταλινισμό, η ΔΕΤΔ δεσμεύεται να οπλίσει την εργατική τάξη με την διαύγεια και την οργάνωση που χρειάζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Χτίστε τη Διεθνή Εργατική Συμμαχία των Επιτροπών Βάσης (IWA-RFC)!
Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο μέσα από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Η επανάσταση που θα θέσει την πολιτική βάση για το σοσιαλισμό προετοιμάζεται κατά τη διάρκεια αμέτρητων αγώνων της εργατικής τάξης, στις ΗΠΑ και διεθνώς, για την προώθηση των συμφερόντων της και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της.
Κεντρικό ρόλο στο έργο της ΔΕΤΔ και των τμημάτων της το 2025 παίζει η οικοδόμηση της IWA-RFC ως το συντονιστικό νευραλγικό κέντρο για την παγκόσμια αντίσταση ενάντια στις επιταγές της καπιταλιστικής ολιγαρχίας.
Η διεθνής εργατική τάξη είναι η πιο ισχυρή και μαζική κοινωνική δύναμη στον πλανήτη, η πηγή όλου του πλούτου στην καπιταλιστική κοινωνία. Σύμφωνα με τη Statista, το συνολικό παγκόσμιο εργατικό δυναμικό το 2024 ανήλθε σε περίπου 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους, μια αύξηση πάνω από 55% σε σχέση με τα 2,23 δισεκατομμύρια το 1991. Αυτό περιλαμβάνει 1,65 δισεκατομμύρια εργαζόμενους στον τομέα των υπηρεσιών, 873 εκατομμύρια εργάτες στον τομέα της γεωργίας και 758 εκατομμύρια βιομηχανικούς εργάτες.
Σήμερα υπάρχουν σχεδόν 800 εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Κίνα, 600 εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Ινδία, 170 εκατομμύρια εργαζόμενοι στις Ηνωμένες Πολιτείες και 44 εκατομμύρια εργαζόμενοι στη Γερμανία. Στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική, υπάρχει μια μαζική και κυρίως νεαρή εργατική τάξη, συγκεντρωμένη σε αστικά κέντρα και μεγαλουπόλεις με πάνω από 10 εκατομμύρια κατοίκους. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 140 εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Ινδονησία, 108 εκατομμύρια στη Βραζιλία, 80 εκατομμύρια στο Πακιστάν, 75 εκατομμύρια στη Νιγηρία, 74 εκατομμύρια στο Μπαγκλαντές και 61 εκατομμύρια στην Αιθιοπία.
Η διεθνής εργατική τάξη είναι αντικειμενικά ενωμένη μέσα από την διαδικασία της παγκόσμιας παραγωγής, η οποία κυριαρχείται από πολυεθνικές εταιρείες και δίκτυα διανομής που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο προς όφελος του κέρδους. Η ανάπτυξη μιας ενιαίας απεργιακής επίθεσης της εργατικής τάξης εξαρτάται από τη δημιουργία οργανώσεων αγώνα της εργατικής τάξης, που θα ελέγχονται από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Η ίδρυση της Διεθνούς Εργατικής Συμμαχίας των Επιτροπών Βάσης (IWA-RFC) από τη ΔΕΤΔ τον Απρίλιο του 2021 σηματοδότησε ένα αποφασιστικό βήμα στον αγώνα για την ενοποίηση της εργατικής τάξης πέρα από εθνικά και βιομηχανικά σύνορα.
Μόνο στο βαθμό που η εξουσία αποσπάται από τα χέρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και μεταβιβάζεται στους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς μπορούν να αναβιώσουν τα συνδικάτα ως όργανα της ταξικής πάλης. Όπως εξήγησε η ΔΕΤΔ το 2021:
Πρέπει να δημιουργηθούν νέοι δρόμοι για μαζικό αγώνα. Πριν από 80 και πλέον χρόνια, σε μια ιστορική στιγμή που ο εκφυλισμός των υφιστάμενων συνδικαλιστικών οργανώσεων ήταν πολύ λιγότερο προχωρημένος από ότι σήμερα, ο Λέων Τρότσκι – ο μεγαλύτερος στρατηγιστής της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης – έγραψε ότι το καθήκον της Τέταρτης Διεθνούς ήταν «να δημιουργήσει σε όλες τις δυνατές περιπτώσεις ανεξάρτητες μαχητικές οργανώσεις που να ανταποκρίνονται περισσότερο στα καθήκοντα του μαζικού αγώνα ενάντια στην αστική κοινωνία, χωρίς να δειλιάζουν ακόμη και μπροστά στην άμεση ρήξη με τον συντηρητικό μηχανισμό των συνδικάτων».
Ο αγώνας για την ανάπτυξη του δικτύου των παγκοσμίως διασυνδεδεμένων επιτροπών βάσης δεν περιορίζεται στα εργοστάσια, τα σχολεία και τους χώρους εργασίας όπου υπάρχουν συνδικάτα. Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειονότητα των σημερινών χώρων εργασίας δεν είναι συνδικαλισμένοι. Αυτό το κοινωνικό γεγονός σημαίνει ότι οι επιτροπές βάσης θα αναδειχθούν ως η αρχική και μοναδική μορφή πρακτικής οργάνωσης σε αναρίθμητους χώρους εργασίας.
Η IWA-RFC πρέπει να αναπτυχθεί ως το πλαίσιο για την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των εργαζομένων, τον σχεδιασμό συλλογικών δράσεων και την ενιαία επίθεση ενάντια στην εκμετάλλευση, τη λιτότητα και τον πόλεμο. Πρέπει να αντιταχθεί σε όλες τις μορφές εθνικού σοβινισμού και αντιμεταναστευτικής ρητορικής που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη για να διχάσει τους εργαζόμενους μεταξύ τους. Πρέπει να οργανώσει την αντίθεση της εργατικής τάξης στις επιχειρήσεις μαζικών απελάσεων της κυβέρνησης Τραμπ και των ακροδεξιών κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο.
Οι επιτροπές βάσης, που συγκροτούνται ανεξάρτητα από τους εργαζόμενους στα εργοστάσια, τα σχολεία και τους χώρους εργασίας, είναι τα μέσα μέσω των οποίων οι εργαζόμενοι μπορούν να οργανωθούν δημοκρατικά, να διεκδικήσουν τα δικά τους αιτήματα και να συνδέσουν τους αγώνες τους με εκείνους των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο.
Κατά το τελευταίο έτος, επιτροπές βάσης έχουν εμφανιστεί σε κρίσιμους κλάδους – στον τομέα επιμελητείας και μεταφορών, αυτοκινητοβιομηχανία, εκπαίδευση και υγειονομική περίθαλψη – για να αμφισβητήσουν τις προδοσίες των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών και να προωθήσουν τα αιτήματα των εργαζομένων. Αυτές οι επιτροπές έχουν διαδραματίσει ζωτικό ρόλο στην οργάνωση της αντίστασης στην εταιρική εκμετάλλευση, στις ανασφαλείς συνθήκες εργασίας και στην καταστροφή των δημόσιων υπηρεσιών. Έχουν επίσης αρχίσει να δημιουργούν διεθνείς διασυνδέσεις, αναγνωρίζοντας ότι οι αγώνες τους είναι αλληλένδετοι και απαιτούν ενιαία απάντηση.
Το καθήκον της IWA-RFC κατά την επόμενη περίοδο είναι να επεκτείνει αυτό το έργο, δημιουργώντας ένα ισχυρό διεθνές δίκτυο που θα χρησιμεύσει ως κέντρο οργάνωσης της εργατικής τάξης.
Μπείτε στον αγώνα για τον σοσιαλισμό το 2025! Χτίστε την ΔΕΤΔ! Υποστηρίξτε το World Socialist Web Site!
Η εργατική τάξη αντιμετωπίζει τεράστιες προκλήσεις, αλλά έχει επίσης τεράστια δύναμη. Οι ίδιες οι διαδικασίες που βαθαίνουν την κρίση του καπιταλισμού – η παγκοσμιοποίηση, οι τεχνολογικές εξελίξεις όπως η τεχνητή νοημοσύνη και η συγκέντρωση της παραγωγής – έχουν επίσης δημιουργήσει τις συνθήκες για τη διεθνή ενοποίηση της εργατικής τάξης.
Οι επόμενοι μήνες θα καθοριστούν από τεράστιους κλυδωνισμούς, κρίσεις και την έκρηξη μαζικών αγώνων. Χωρίς επαναστατική ηγεσία, αυτοί οι αγώνες θα αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο να προδοθούν, να εκτραπούν ή να συντριβούν.
Tο World Socialist Web Site καλεί όλους τους αναγνώστες του να πάρουν την απόφαση να συμμετάσχουν στον αγώνα. Τώρα είναι η ώρα να αγωνιστούμε για μια σοβαρή πολιτική, επαναστατική πολιτική. Η Διεθνής Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς, ριζωμένη σε όλες τις ιστορικές παραδόσεις του τροτσκιστικού κινήματος, αγωνίζεται για μια ριζική ρήξη με όλες τις μορφές εθνικισμού και την ενοποίηση των εργαζομένων διεθνώς στη βάση ενός προγράμματος επαναστατικού σοσιαλισμού. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος μπροστά.
Γίνετε μέλη του Socialist Equality Party ή βοηθήστε στην οικοδόμηση ενός τμήματος της ΔΕΤΔ στη χώρα σας, αν δεν υπάρχει ήδη.
Καλούμε επίσης όλους τους αναγνώστες μας να κάνουν δωρεές στο World Socialist Web Site στη διεύθυνση wsws.org/donate. To WSWS λειτουργεί αποκλειστικά με την υποστήριξη των αναγνωστών και των υποστηρικτών του, αρνούμενο κάθε εταιρική ή κρατική χρηματοδότηση για να διατηρήσει την πολιτική του ανεξαρτησία. Η δωρεά σας είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση και την επέκταση του έργου του World Socialist Web Site και την ενίσχυση του αγώνα για το σοσιαλισμό το 2025 και έκτοτε.
Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, κάθε εργαζόμενος και νέος που επιδιώκει να αντιταχθεί στον πόλεμο, την ανισότητα και τη δικτατορία πρέπει να λάβει δράση. Γίνετε μέλη του Κόμματος Σοσιαλιστικής Ισότητας, υποστηρίξτε το WSWS και οικοδομήστε τη Διεθνή Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς ως το Παγκόσμιο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης!